Annem.
Annem benim herşeyim, herkes gibi benimde annem benim elimde sahip olup olamayacağım herşey.
O, kızsın.
O, üzsün,
O, bağırsın,
O, sevsin
O, sevilsin
O, ağlasın; ama heyecandan ağlasın,sevinçten mutluluktan..
O, GÜLSÜN.
Bazen kızıyorum ama o hayatımdaki kızgınlığımı saniyeler içinde söndürebilecek tek insan.Saniyeler içinde beni mutlu eden ve bir ömüre yettiren tek insan.O kalbimi ısıtan, sıcaklığıyla her daim içimi sıcak tutan tek insan.Kimisi anlatmaz herşeyi,paylaşmaz. Niye? ''kızar''. Kızsın. ''anlamaz'' evet anlamaz, anlamasın. Anlatmaya hazır olduklarında , onu bulamadıklarında....
Görüyorum insan içinde ne kadar kolay aşağılanıyor kimilerinin anneleri. Peki ya kızacak köpürecek, koklayacak bir anneye hiç sahip olmamış olanlar?Doğru, kimi zaman geç kalınır bazı değerlere. Bakıyorum bugüne, benim için yaptıklarına. Günün birinde belki giderim diye düşünmemi tek engelleyen insan o, annem. Sevmelere doyamadığım yanaklarını ısırdığım, bana baktığında gözleri parlayan bu insanın herkese bahsettiği ''o'' gurur duyduğu kızı olmaktan o kadar mutluyum ki. Çünkü o benim, yazımda da belirttiğim gibi beni hayatımdaki kötülüklerden koruyan güvenlik battaniyem; etrafımdaki beni olumsuz etkileyen, etkileyebilecek herşeyi yok eden kahramanım; imkansızı imkanlı yapabilen; ateş gibi yanan havada bir sözüyle yağmur yağdıran; Annem.
Ben çalışıyorum ve okuyorum. Dolayısıyla annemi çok nadir görebiliyorum ve neredeyse hiç zaman ayıramıyorum. Onunla geçireceğim her saniye o kadar değerli ki... Bir gün sarmaş dolaş dolanırken bana söylediği sözü hiç unutmuyorum '' Görende senelerdir görüşmüyoruz sanacak:)''
Seni seviyorum anne.
