Pamuk

Ruh esi nedir? Bu soruyu kendime hic sormadim… Ta ki su ana kadar. 

Ben bilmiyorum bunun tanimini o sebeple anlamayi seciyorum. Yasayarak anlayacagim. Hayatim boyunca belki en akilli tercihleri yapmadim ama su an icim patlayacak gibi. Daha bir hafta oncesine kadar bu noktalara bir gun gelebilecegime inandiramamistim kendimi. Here we are..

Hayatima girdi ve dunyam dondu. Saatler saniyeler gibi. Kanatlanip ucasim geliyor, onunlayken hava daha temiz, gok daha acik, insanlar daha neseli. 

Her soyledigi seyde kendinizi bulursunuz ya. Bu oyle bir sey.

Ruh esi demek zayifliklari ile guclu yonleri ile benimsemektir. Dort dortluk kisiyi degil, duzeltebilecegin kisiyi degil, her kosulda birlik olabilecegin kisiyi secersin. Ben hep boyle birini hayal ettim. Seni yormayan, seninle yorulmayan.

Mitolojik bir hikaye okumustum. Insanlar gecinememeye baslamislar. Savaslar cikmis, huzursuzluk artimis. Gece tanrisi da bu duruma son vermek adina cok parlak bir kilicla insanlarin karsisina cikmis. Isik insanlarin ruhlarini ikiye bolmus, gozlerini kor etmis. “ Hayatinizi diger yarinizi aramak icin harcayin, boyle sacmaliklarla ugrasmayin” demis gece tanrisi. Dogru mudur bu hikaye bilinmez ama yayilmis insanlar arasinda. Yillar gecmis, bir korku salmis insanlari. Birde anlamsiz bir eksiklik, bosluk duygusu.

Insanlardaki o bosluk hissini anliyorum. Birinin senin ruh esin olduguna inanmak istersin ve beklentini karsilamadigi noktada hayal kirikliklari doldurur o boslugu, bir daha sevemezsin. Aramayi birakmak lazim o sebeple, ana odaklanmak ve tadini cikarmak.

Dunyam Dondu

 En son yazdigim gunden beri cok sey degisti. Zaten ben buraya genelde bir seyler degisince yazmaz miyim? 

Zor zamanlar gecirdim. Yiprandim, yoruldum. Siyrildim sandim her seyden ama siyrilamadim. Insanlar hayatimiza giriyor ve cikiyorlar. Her seyin bir sebebi oldugunu dusunursek bu hayatta, detaylara takilmamak gerektigini de ogreniyoruz zamanla. Ben biraz zor sekilde ogrendim diyebilirim. 

Long story short, uzun suren mutsuz bir iliskiden kendimi siyirabildim. Kendi basima kaldigimda; ki bu boyle acinasi bir durum degil, kendi kanatlarimin daha cok farkina vardim, nefes aldim. Bagimsiz, kendi ayaklari ustunde duran bir kadin olarak buraya gelip kendime yapabilecegim en kotu seyi yaptim. Arkadastan oteye gidemeyecek bir insanin ozel olduguna inandirdim kendimi. Bir seyler yurumediginde ise kendimi bu mutsuzlugun icinde buluverdim. Her neyse bunlar ileride donup baktigimda okumak bile isteyecegim cumleler degil.. En azindan gelecekteki “ben” bunu haketmiyor.

Aslinda benim kendim ile ilgili pek umudum yoktu. Ustume geliyor sanki herkesin beklentileri. Cabuk etkilenen biri olmasamda tahammul seviyem dusmeye basladi gibi hissediyorum.Insanlara karsi, kendime karsi, herkese karsi.. Aslinda hayatimin parcalarini tek tek bir araya getirmeye baslamistim puzzle gibi. Eksik var miydi? Muhakkak. Birileri ile tanismak, en azindan sosyal pilimi doldurmak istedim. Basima geleceklerden habersizdim.

Biriyle tanistim ve dunyam dondu.