En son yazdigim gunden beri cok sey degisti. Zaten ben buraya genelde bir seyler degisince yazmaz miyim?
Zor zamanlar gecirdim. Yiprandim, yoruldum. Siyrildim sandim her seyden ama siyrilamadim. Insanlar hayatimiza giriyor ve cikiyorlar. Her seyin bir sebebi oldugunu dusunursek bu hayatta, detaylara takilmamak gerektigini de ogreniyoruz zamanla. Ben biraz zor sekilde ogrendim diyebilirim.
Long story short, uzun suren mutsuz bir iliskiden kendimi siyirabildim. Kendi basima kaldigimda; ki bu boyle acinasi bir durum degil, kendi kanatlarimin daha cok farkina vardim, nefes aldim. Bagimsiz, kendi ayaklari ustunde duran bir kadin olarak buraya gelip kendime yapabilecegim en kotu seyi yaptim. Arkadastan oteye gidemeyecek bir insanin ozel olduguna inandirdim kendimi. Bir seyler yurumediginde ise kendimi bu mutsuzlugun icinde buluverdim. Her neyse bunlar ileride donup baktigimda okumak bile isteyecegim cumleler degil.. En azindan gelecekteki “ben” bunu haketmiyor.
Aslinda benim kendim ile ilgili pek umudum yoktu. Ustume geliyor sanki herkesin beklentileri. Cabuk etkilenen biri olmasamda tahammul seviyem dusmeye basladi gibi hissediyorum.Insanlara karsi, kendime karsi, herkese karsi.. Aslinda hayatimin parcalarini tek tek bir araya getirmeye baslamistim puzzle gibi. Eksik var miydi? Muhakkak. Birileri ile tanismak, en azindan sosyal pilimi doldurmak istedim. Basima geleceklerden habersizdim.
Biriyle tanistim ve dunyam dondu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder