Hayattaki en büyük korkularımdan biridir heyecanımı kaybetmek. Bir gülüşün seni ele geçirmesine izin vermek veya beklenmedik bir anda çalan kapıya koşmak yada başarının getirdiği kalp çarpıntısı, aşk.. Aynı bozuk bir plağın ritmini tekrarlaması gibi olurdu hayat, alışagelmiş,sıradan... Kendimizi bir gölün akıntısına bırakmak gibi olmalı oysa ki , öyle belirsiz, öyle kıpırtılı. Sonunu bilmediğimiz bir serüvene çıkmak gibi olmalı öyle gizemli, öyle doğaçlama.İşte ben bir gün o 80 yaşındaki teyze olmak istiyorum,
içindeki çocuğun hala orada olduğu..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder