Bugun konusacak seylerim var.
Okula araba ile gitmeye basladim ve neredeyse 2 saat suruyor :) sabah 7 de kalkiyorum ;) Evet araba kullaniyorum zaten bu cok ilginc bir sey olmamali ama yinede her gecen gun daha fazla independent olmaya calisiyorum. Bazen oyle zamanlar geliyor ki benligini unutuyorsun. Birine veya herhangi bir seye baglaniyorsun. Son zamanlarda bunu kirmaya basladim. Zaten bir seylere cesaret ettikce daha cok sevk duymaya baslamaz miyiz?
Bir yandan da bu aralar beni endiselendiren dusunceler olmaya basladi. Surekli bir yetemiyormus hissi. Ne yaparsam yapayim sanki kimseyi memnun ve mutlu edemiyormusum gibi. Geriye baktigimda aslinda basardigim o kadar cok sey var ki, neden kendimi olumsuzluga yoneltiyorum bilmiyorum. Burada hayat kurmak, bir seyleri elde etmek sipsak olmuyor malesef. Keske olsa. Bunlari bilerek buraya geldim ve hala cabaliyorum. Genel olarak mutlu muyum? Evet oldukca. Turkiye ile karsilastirdigimda belki seneler sonra elde edebilecegim yasam kalitesine sahibim. Bunu tercih ediyor muyum? Evet.
Hala zamana ihtiyacim var biliyorum ve toplumun bize dayattigi normlardan da kurtulamiyorum. Ailemin, ozellikle annemin duygusal olarak yaklastigi noktalar var ve bu bazen beni uzuyor. Cevremde herkesin aile kurdugu, coluga cocuga karistigi durumlara sahit oldukca bana karsi beklentileri artiyor. Bilmiyor ki herkesin dogru zamani farkli. Herkesin hikayesi farkli ve buna saygi duymak zorundayiz. Tek basima geldigim binlerce kilometre uzakta olan bu ulkede, tek basima bir hayat kurdum. Her seyin cok daha guzel oldugu zamanlarda gelecek. Bu surecte baski altinda hissediyor olmak beni psikolojik olarak yipratiyor.
Umuyorum beni, cabami anlar ve daha anlayisli olmayi basarirlar.
Peace out! :)
