Son kez

Her saniyemiz sadece kendimiz için bile yoğun ve karmaşık duygularla geçiyor. Peki ya diğerleri? O küfür ederek uyandığı sabahta işine küfür ederek gidenler, yoğun bakımdaki yakınının uyanmasını uman, sırf para için hayatını riske atanlar, evlat acısı çekenler,anne-baba acısı çekenler; o çok istediği sınavı kazananlar, hayatının fırsatını yakalayanlar,yaz planları kuranlar... Şu an bizim aksimize hatta biz bile öyle şeylere kafa yoruyoruz ki hayattın bazı kısımlarını kaçırıyoruz. O kadar meşgulüz ki yarın,öbür gün diye diye bir bakmışız zaman geçmiş, artık çok geç. Zaman böyle değil midir zaten öyle hain öyle düşüncesiz, geçer işte birden anlamayız. Hastalığın bol olduğu günler geçiriyorum. Her yaz , hatta hayatımın neredeyse her döneminde benimle olan, benimle olmasına alıştığım insanları teker teker kaybediyorum. Yarın uğrarım, yok öbür gideyim dediğim her saniye için şu an pişman olduğum içimi kemiren bu lanet his ile yaşıyorum bir süredir. Bunlarla bu kadar yakın ve beklenmedik bir sürede karşı karşıya kalacağımı düşünmemiştim.Bugün aldığım bir haberle uzun zamandır yoğun bakımda durumu pek iyi olmayan yakınımın 'annesinin' vefat ettiğini ve daha dün bana selam yolladığını öğrendim. Dün orada olabilirdim ama değildim,Olmalıydım diyorum kendime. Önüne geçemeyeceğim şeyler var evet, mesela artık o yok, ''anneannem'' yok. Ben ona böyle derdim.. Ama onun yok olmaması aksine keşke ben orada olsaydım diyorum son kez. Keşke diyorum. Keşke demeyin. O haftaya göreceğiniz insanları bu hafta görün. Hayatta keşkelere yer yok çünkü.