Bugünün konusu biraz üzüyor ve düşündürüyor beni. En yakın arkadaşlarımdan biri Türk değil ve buraya geldiğinde tek istediği arkadaşlık edinmekti söylediğine göre. Bu insan dünyanın en iyi kalpli ve düşünceli insanı diyebilirim veya ben böyle biriyle hayatımda ilk defa tanışıyorum. Bu arkadaşım hayatında aşka yer ayırmamış bile etrafında en yakın arkadaşları varken. Bana söylediği şeyi asla unutmam ''sen,siz,en yakın arkadaşlarım güldükçe ben çok mutlu oluyorum. İşte bu bana yetiyor.Başka bir şeye ihtiyacım yok sizlerin etrafımda olması dışında.'' Bir insan bir insana ancak bu kadar değer verebilirdi ve adı aşk değildi. Başka bir şeydi siz koyun adını.Baktığında gözlerinin içinin parladığı, üzerine titrediği,bizi mutlu etmek için elinden geleni yaptığı insanlardık biz. Bu ülkede olmayan ailesiydik. Şimdi üzücü kıs
ma geliyoruz. Biz daha onun hayatında yokken yine bizimde tanıdığımız bir kız ile çok yakın arkadaştı ve kız ne isterse maddi manevi verirdi tereddütsüz. Şimdi... Bunca okul senesinde her anını paylaştığın bir çocuğu nasıl yaz gelince bir kenara atarsın? bir süre mesaj atmamasını söyler, doğum gününü bile unutursun. Aklım almıyor çünkü bir tarafta sana her şeyini veren diğer tarafta umursamayan biri var. Arkadaşım bu yaz boyunca birkaç sefer ulaşmaya çalıştı yinede ama nafile. Defalarca söylememe rağmen daha yeni bir şeylerin farkına varmıştı arkadaşım ve artık biliyor. Onun adını bileğine yazdırmıştı, sanıyordu ki bu sonsuz arkadaşlık. Şimdi ise kapatmak istiyor,üzerine daha güzel bir şey inşa edecekti.... Tıpkı bizim gibi......
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder