Hatıralar bizden öte

Hayatım boyunca hep bana alınan veya yapılan her hediyeyi saklamışımdır. Yani şu düşünce beni gerçekten üzüyor. "Eskiden değer veriyordum şu an vermiyorum" , "canımı acıttı", "canını acıttım". Zamanında hayatımda ilk defa bir çocuğa kutu içerisinde günlüğümü, kağıt üzerinde çizimden ilk animasyonumu, magnetlerimi, kartlarımı vermiştim. En derin duygularla, heyecanımın doruk noktasında onu ellerine tutuştururken aklıma ilk gelen şey , herşey bitsede, zaman birbirimizi bize unuttursada bu kutunun hep onunla olacağı düşüncesiydi. Zaman acımasız derler ya , acımıyor gerçekten. Duygularımızın paramparça olduğu zamanlardan bu zamana pişmanlık dolu günlere sayfa açıyoruz. Seneler geçti. Sordum. "Attın mı?". "Evet" dedi . Aklıma 16 yaşında gittiğimiz Duman konseri geldi; biletini kütüphanemin en üst rafında tuttuğum.... Normal bunlar, yaşanmışlıklara bağlı yapılan hareketler diyorsunuz bazılarınız. Sanırım ben kıyamıyorum atmaya hayatımdaki hayal kırıklıklarınında, sevinç ve heyecan dolu anlarında hatıralarını. Ben yaşadığım her anın bana kattığı güzellikleri olduğunu düşünen biri olarak, hatıralarımı çöp kutusuna terk edemiyorum. Mesela 3 tip defterim var benim, içinde çocukluğum yatıyor. Arada okuyorum, hatırlamaya ihtiyacım olduğunda. Her insanın hatırlamaya ihtiyacı vardır. Hatırlamaya ihtiyacı olmayanlar zaten unutmak istiyordur, ne acı çünkü hatıralar bizden öte.